گروه مونو/شورایی از سال ۱۳۸۹ برای اولین بار تجربه ی اجرای مدل های نمایشی مونولوگ (تک گویی ) به شیوه ی تئاتر ستمدیدگان (شورایی) و با استفاده از تکنیک های هفت گانه ی آن را آغاز کرد
مونو/شورایی شیوهای است که در آن تک گویی (مونولوگ) به وسیلهی تکنیکهای تئاتر ستمدیدگان اجرا خواهد شد. و روشی برای مبارزه با تک صدایی و ترویج گفت و گوی عادلانه میان افراد است. تئاتر ستمدیدگان ، تئاتری مردمی برای دموکراتیزه کردن روابط اجتماعی است که به سرکوب، سرکوب شده و سرکوب گر می پردازد و ما تک گویی را برگزیدیم چرا که در آن “دیالوگ” پدیدهای سرکوب شده است.
چه گونه میتوان تسهیل گرِ رابطهای شد که یک طرف آن خاموش است؟
بارزترین موضوعی که ما در یک اجرای مونو/شورایی به آن میپردازیم رابطه است. یک گام به عقبتر میرویم، پیش از دیالوگ و آن تک گویی است. این میتواند همان وجه تمایز بین مونو/شورایی با حالت معمول تئاتر ستمدیدگان نیز باشد و از این حیث آگوستو بوآل دست فعالان این شیوه را در خلق، ابتکار ِعمل، تغییر و دگرگون کردنِ تکنیکها به نسبت شرایط اجتماعی، فرهنگی و… باز گذاشته است.
مسئلهی تئاتری که ما کار میکنیم دغدغه ی همان تئاتر اجتماعی و مردمیِ آگوستوبوال _ تئاتر ستمدیدگان_ است که به شکلی غیر مستقیم و در قالب فرم تلاش میکند مردم را با ترغیب به گفت و گو، از انفعال خارج کرده و هدفش توان مندسازیِ شهروندان (اقشار مختلف جامعه) است.
مونو/شورایی یعنی تلاقی یا نقطه ی اشتراکِ مونولوگ با تئاتر ستمدیدگان. جایی که این دو به هم می رسند، یعنی فرمی تازه برای تمرین گفت و گو و رسیدن به صلح .